20 oktober komdn we net ten noorden van Bijagua aan op de boerderij. Finca Cata Experience, zij verbouwen Cacao, manderijnen, waterappels, pepers en honing. Het is weer eens wat anders twee nachten logeren op een Costaricaanse Finca met uitzicht op de Miravalles vulkaan en krijgen te horen dat er savonds om 19 uur wordt gegeten. We krijgen een soort linzensoep met een stuk vlees erin, rijst en salade. Als toetje krijgen we een flensje met je raad het al Cacao en honing.

De volgende dag gaan we naar het National Parque Tenorio. Daar komt de rivier Celeste en vulkaanwater van de Tenorio vulkaan samen. Door de mineralen en de zwavel ontstaat er een chemische reactie en onstaat er azuurblauw water. De trail is totaal 6 km, makkie zou je denken. Nou dat was weer werken om dit natuurverschijnsel te mogen zien. Klauteren, glibberen door de modder en dan begint het ook nog te regenen. Ik bedoel te stortregenen. We trekken snel de regencapes aan en DOOR.....

En dan komen we bij de waterval aan, zo mooi !!! Weer naar boven klauteren en na 1,5 km komen we bij het blauwe meer, het lijkt we Blue Lagoon (zie foto's). En dan zien we de grens waar de chemische reactie plaats vindt. WOWWw

Terug bij de auto de modderschoenen uit en heerlijk onze sandalen aan. Op zoek naar een Soda om wat te eten. Een Soda is een soort van klein eettentje die door een familie gerund wordt waar je echt Costar aans kan eten. Er is geen kaart.

We zien een gezellige en nemen eerst wat te drinken. Er zitten ook twee Sabaneros. Een soort van Costaricaanse cowboys met grote machetes(kapmessen). Eentje lacht naar ons en stelt zich voor als Pedro. Hij wijst en zegt "mi casa, mi casa". Hij wijst naar de andere kant en zegt mi Finca. Hij geeft Cees een biertje en babbelt weer verder. We verstaan er niet veel van maar lachen en met wat handen en voeten werk. Maar dan wijst hj naar zijn rugzak en dat het goed is en beter dan Panama of Colombia. Tja het kan natuurlijk over cacaobonen gaan we hebben geen idee. Er komt nog een ander aan die vind het maar niks en observeert ons en het gesprek wordt anders. Pedro zegt dat hij ook in mi casa woont. En wij moeten met hem mee. Wij kijken elkaar aan en spreken af geen eten te bestellen. Wij geven de beste man nog een biertje en rekenen af en zeggen dat we gaan. We mogen niet weg voor we een omhelzing geven. Tja, hier zit je met een taalbarriere, maar soms moet je ook naar je onderbuik gevoel luisteren.